Πειραζει που δεν αντεχω, δεν δεχομαι, δεν διαννοουμαι να γινω -ξανα- ο τελειος ρομποτικος υπαλληλος παραμεριζοντας τα "θελω" μου κ τα ονειρα μου?
Πειραζει που σαυτη τη "δυσκολη εποχη" επιλεγω τον εαυτο μου ως προτεραιοτητα στην ζωη μου?
Για να ειμαι ειλικρινης , η αποφαση δεν ηταν ευκολη..αφηνεις κατι σταθερο..φαινομενικα -στους αλλους- "αυτη η δουλεια ειναι τυχη!!" και " μην διαννοηθεις να αφησεις την δουλιτσα σου!!"
το αστειο της υποθεσης -γενικοτερα- ειναι οτι γεννιομαστε -σχεδον ολοι- με ανασφαλειες και σε ολη την διαρκεια της ζωης μας μαθαινουμε ειτε να τις πολεμαμε , ειτε να τις αντιμετωπιζουμε για να καταληξουμε ολοι στο συμπερασμα οτι τελικα δεν υπαρχει τιποτα ασφαλες!!!
Με ρωτησαν προσφατα "τι σου εχει λειψει πιο πολυ? " και απαντησα " ελευθερος χρονος , χρημα και γνωση, τι αλλο?" :D :D
και ισως ειναι αστειο αλλα ειναι γεγονος..
και εφτασα που λετε - φιλοι μου καλοι/καλοι μου φιλοι, τριαντα για να συνειδητοποιησω οτι οι προτεραιοτητες μου σαυτην την ζωη πρεπει να ειναι τα θελω τα δικα μου! αυτα που θελουν να ουρλιαξουν χρονια τωρα " ειμαι κ εγω εδω ρεεεεεεεεεε!" και οχι τα "θελω" και τα "πρεπει"των αλλων-τελεια διαμορφωμενα κ σφηνωμενα στις προτεραιοτητες μου...
http://www.youtube.com/watch?v=pIvRvCl50Iw
